maandag 23 december 2013

Toch nog gelukt!!!

Begin september startte het nieuwe seizoen en het Winterkampioenschap bij SRC de Bunker. Na 3 x als tweede in het kampioenschap te zijn geëindigd en wetende dat ik te maken heb met sterke tegenstanders, begon ik het seizoen zonder al te hoog gespannen verwachtingen. Ik zou gewoon 'lekker' gaan racen en zou wel zien wat dit opleverde.
De kampioensbeker en -auto
Met die houding, ontdekte ik, reed ik ontspannen en daardoor veel beter. Ik won de eerste zes races (3 met en 3 zonder magneet) en was verbaasd dat niemand mij tegen had kunnen houden, echter doordat ik nu onbetwist in het kampioenschap aan de leiding ging en ik nu een hoge klassering te verdedigen had, begon bij de daarop volgende races de stress weer op te lopen. Daarbij vond de concurrentie het blijkbaar tijd worden om mij een halt toe te roepen. Resultaat; twee zinderend spannende races, waarin ik de overwinning aan de concurrentie moest laten en tweede werd. Natuurlijk ook niet slecht. Op dat moment had ik nog vier races om één goed resultaat neer te zetten en dan kon het kampioenschap mij niet meer ontgaan. En toen ..... liet m`n rug me weer in de steek. Na de laatste race was ik op de, daaropvolgende, maandagmorgen niet in staat om op te staan en mijn bed uit te komen. Resultaat: weer een paar weken uitgeschakeld en ik zag mijn kansen op het kampioenschap met de week verder slinken. Na behandeling door een manueel therapeut en diverse behandelingen door een fysiotherapeut was ik na haast 4 weken weer in staat om, samen met mijn buurman Alphons, in de auto richting Drachten te stappen. Net op tijd voor de laatste race en mijn laatste kans op het kampioenschap. Inmiddels was ik naar een derde plaats in het klassement teruggezakt.
Doordat ik 4 weken niet gereden had en door de spanning dat dit mijn laatste kans was op het kampioenschap werd ik 'slechts vierde', maar doordat mijn belangrijkste tegenstander 'slechts tweede' werd, was dit resultaat toch ruim voldoende om kampioen te worden. Kampioen wordt je niet iedere dag en ik kan best verklappen dat ik hier erg trots op ben.